ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – ΣΧΟΛΕΙΟ – ΔΗΜΟΣ : ΤΡΕΙΣ ΠΥΛΩΝΕΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – ΣΧΟΛΕΙΟ – ΔΗΜΟΣ : ΤΡΕΙΣ ΠΥΛΩΝΕΣ

ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Ζούμε σε μια εποχή ταχύτατων και απρόβλεπτων αλλαγών, σε μια
παγκοσμιοποιημένη κοινότητα, με ένα διαδίκτυο με ανεξέλεγκτη λειτουργία και
βομβαρδισμό απόψεων, πληροφόρησης και παραπληροφόρησης.
Σε αυτόν τον κόσμο καλούνται σήμερα να ανατραφούν, να μεγαλώσουν, να
μορφωθούν, να δραστηριοποιηθούν οι νέοι μας.
Είναι γεγονός ότι κάθε νέα γενιά αποτελεί την ελπίδα του αύριο για κάθε λαό
σε συλλογικό επίπεδο αλλά και το όνειρο κάθε οικογένειας σε ατομικό
επίπεδο.
Οι συνθήκες που καθημερινά αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά δεν είναι για τα
περισσότερα ιδανικές, από πολλές πλευρές, οικογενειακές, κοινωνικές,
οικονομικές, περιβαλλοντικές.

Ιδιαίτερα ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση.
Όμως πρέπει να τονιστεί ότι είναι χρέος του κάθε γονιού που αναλαμβάνει την
ευθύνη να δημιουργήσει οικογένεια να επωμισθεί τις τεράστιες ευθύνες που
έχει για την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Όλα ξεκινούν από το σπίτι και την οικογένεια. Οι γονείς οφείλουν, ακόμα και
αν έχουν διαφορές μεταξύ τους να παρέχουν στα παιδιά τους συνθήκες
ήρεμης διαβίωσης, μακριά από βία λεκτική ή σωματική, να τους δείχνουν
εμπιστοσύνη και εκτίμηση, να τα νουθετούν αλλά και να τα ελέγχουν.
Αυτά που προτείνω είναι καλές πρακτικές συμπεριφοράς γονέων, αλλά
δυστυχώς δεν συμβαίνουν σε κάθε οικογένεια.

Και εδώ έρχεται η ευθύνη της Πολιτείας μέσω του σχολείου, του Δήμου, των
κοινωνικών δομών. Ο δάσκαλος στο σχολείο οφείλει την ίδια συμπεριφορά
προς όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις, και αν διαπιστώσει ότι κάποια παιδιά
έχουν προβλήματα πρέπει άμεσα να έρθει σε επαφή με τους γονείς τους. Και
αν διαπιστώσει ότι και στο σπίτι υπάρχει πρόβλημα, οφείλει να συνεργαστεί
με τις κοινωνικές δομές του Δήμου και να ερευνήσουν το οικογενειακό
περιβάλλον, να αναζητήσουν τα αίτια και να δώσουν λύση.

Η Πολιτεία με την ευρύτερη έννοια της λειτουργίας της πρέπει να πείθει ότι
είναι κράτος δικαίου που σέβεται και προστατεύει τον πολίτη, ότι παρέχει ίσες
ευκαιρίες στην μόρφωση και την εργασία, και στην ανάπτυξη σε όλη τη χώρα.
Να νιώθει ο νέος ότι έχει μέλλον στο χωριό, στην πόλη, στην πατρίδα του και
να δημιουργούνται οι συνθήκες αγάπης και ενδιαφέροντος για την οικοδόμηση
του μέλλοντός του.

Ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην
προστασία και στήριξη των νέων της εκάστοτε περιοχής.
Είχα προτείνει ως υποψήφιος Δήμαρχος Πεντέλης τη δημιουργία του
Συμβουλίου της Πόλης, ενός εποπτικού οργάνου, με συμμετοχή εκπροσώπων
του Δήμου, της εκπαιδευτικής κοινότητας, του συλλόγου γονέων, της Εκκλησίας, των συλλόγων της πόλης και εκπροσώπων των οργανώσεων νεολαίας.

Το όργανο αυτό θα μπορούσε να συνέρχεται μία φορά το τρίμηνο και να
ανταλλάσσει πληροφόρηση για όσα συμβαίνουν στην πόλη και να προτείνει
τρόπους αντιμετώπισής τους μέσα από την συνέργεια όλων των φορέων.
Όλοι οι φορείς μπορούν να έχουν λόγο και να συμβάλλουν, να δώσουμε
δημιουργική διέξοδο στους νέους μας.

Οι αθλητικοί, πολιτιστικοί σύλλογοι, τα δημοτικά κέντρα νεότητας, η εκκλησία,
η Διοικητές των νοσοκομείων, η αστυνομία, οι διευθυντές των σχολείων
μπορούν να βάλουν ένα πλαίσιο προστασίας της νεολαίας μας.

Να προλάβουμε παραβατικές συμπεριφορές.

Η πρόληψη σώζει, η καταστολή δεν είναι η λύση, είναι το έσχατο μέσο
αντιμετώπισης μια κατάστασης.
Υπήρξα μάρτυρας γεγονότος σε σχολείο της πόλης όπου ο διευθυντής με
πόνο ψυχής αναγκάστηκε να καλέσει την αστυνομία για υπερβάλλουσα
παραβατική συμπεριφορά μαθητών. Το ίδιο συναίσθημα όμως ένοιωσε και ο
αστυνομικός αλλά και ο εισαγγελέας ανηλίκων στον οποίο προσήχθησαν οι
μαθητές.
Αν το παιδί – τα παιδιά φτάνουν στο σημείο να δημιουργούν επεισόδια ή
καταστροφές, η πηγή του κακού είναι αλλού. Πιθανόν στο σπίτι, πιθανόν στη
λειτουργία του σχολείου, πιθανόν σε άλλους εξωγενείς παράγοντες.

Βεβαίως δεν σημαίνει ότι τα παιδιά μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Υπάρχουν
όρια και κανόνες που πρέπει να σέβονται και να ακολουθούν, αλλά
συγχρόνως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι προτιμότερο για τους
μεγαλύτερους να κερδίσουν τον σεβασμό των νέων και όχι να τους τον
επιβάλλουν. Διότι ότι επιβάλλεται κάποια στιγμή θα αμφισβητηθεί.
Ας εστιάσουμε λοιπόν στην πρόληψη, να δείξουμε αγάπη και εμπιστοσύνη
στους νέους, να είμαστε ανοικτοί στην αμφισβήτηση που είναι συνυφασμένη
με την νέα γενιά, προετοιμασμένοι για τις αλλαγές που είναι νομοτέλεια να
έρθουν και πάντα κοντά στα νέα παιδιά.

Είναι όλα δικά μας παιδιά, και να μην ξεχνάμε ότι κάποτε ήμασταν και
εμείς νέοι και εμείς αμφισβητήσαμε και εμείς αλλάξαμε πολλά πράγματα.
Ένα όμως δεν είναι ανεκτό. Η ΒΙΑ !!

Δημοσθένης Παπακωνσταντίνου
Δημοτικός Σύμβουλος
Επικεφαλής του Συνδυασμού
Δημοκρατική Συνεργασία – Μπροστά Μαζί