Ζήνωνος, η αληθινή ιστορία μιας “ψεύτικης” ζωής.

Όλα τα τραγούδια έχουν μια ιστορία.
Μπορούν όμως όλες οι ιστορίες να γίνουν τραγούδια?

Στις δεκαετίες του 50-60 και 70, η αστυφιλία “άνθιζε”.

Ήταν πια φαινόμενο.Πολλοί άνθρωποι που κατοικούσαν στην επαρχία και ειδικά σε μικρές πόλεις και χωριά, είχαν ως “όνειρο” να βρεθούν κάποια στιγμή στην πρωτεύουσα και φυσικά, να τα καταφέρουν και να παραμείνουν στήν περιβόητη…Αθήνα.
Έτσι λοιπόν και ο φίλος μας απο ενα χωριό της Ηλείας, είχε κάνει αυτοσκοπό την μετοίκησή του στην “μεγάλη πόλη”.

Κάποια απο τα ξαδέλφια του ήδη έμεναν εκεί και ο φίλος μας “ζήλευε” την γοητευτική και μυστηριώδη ζωή τους.
Τα έβλεπε όταν γινόνταν “συγκέντρωση μετοίκων” Το Πάσχα και ζήλευε ακόμη και το ντύσιμό τους, “πόζα και λουστρίνι,φιγουρίνι ο Νάκος”.

Το έλεγε στούς θείους του και αυτοί του υπόσχονταν πως, όταν θα “ανέβει”, θα τον βοηθήσουν σε ότι χρειαστεί.
Ήρθε αυτή η ημέρα και ο “πρωταγωνιστής”του τραγουδιού μας, ξεκίνησε για το…όνειρό του.
Μπήκε σε ενα τρένο, πίσω δεν κοιτούσε,ένιωθε πως πετούσε,ένιωθε πιο ψηλός,πιο “ανεβασμένος”.

Θυμήθηκε μόνο πως οι χωριανοί του δεν βοηθούσαν πια,πως σκούριαζαν τα χέρια του, έψαχνε τρόπους άλλους και τούς βρήκε.
Σκέφθηκε να φύγει, να χαθεί, να δώσει τέλος στη ζωή του,έφτασε στα όρια της τρέλας, όταν βρίσκονταν ακόμη στο χωριό.

Θυμήθηκε τη μάνα του,της φώναξε να μην στεναχωριέται,απο το μικρό παράθυρο του τρένου,να μη στεναχωριέται,δεν το αξίζει.
Ο θόρυβος του τρένου στις ράγες και το σφύριγμα που δήλωνε οτι έφτασαν στην Αθήνα,διέλυσαν τις σκέψεις του,σκόρπισαν τις αμφιβολίες του ανάμεσα στούς καπνούς του φουγάρου που άσθμαινε.

Ήταν πλέον στην πόλη των ονείρων του.

Οι υποσχέσεις όμως άφαντες, μαζί με τους θείους που ήταν πλέον πνιγμένοι στο άγχος της καθημερινότητας και έτσι ο φίλος μας βρέθηκε να διαμένει σε ξενοδοχεία κακόφημα,σε ξενοδοχεία όπου ο αγοραίος έρωτας ήταν δεδομένος.

Καθημερινά πάσχιζε να διώξει τη ντροπή του, απο την ώρα που η νύχτα έπεφτε, μέχρι και το πρώτο φώς της ημέρας.
Μάταια όμως, ήταν πλέον στρατιώτης, τον έντυσε η ζωή στρατιώτη της.Η ζωή που δεν είχε γνωρίσει μέχρι τώρα.
Τι κι αν ένιωσε τον πρώτο έρωτα με μια πόρνη.Έρωτας ήταν κι αυτός.

Έτσι λοιπόν έμπλεξε, έμπλεξε όμως και με άσχημες παρέες και φυσικά με τον…υπόσκοσμο.
Ένα βράδυ αναλογιζόμενος την ζωή του,εκεί που περπατούσε μονάχος, σήκωσε δειλά τα μάτια σε μια γωνία ενός εγκαταλελειμένου και βρώμικου σπιτιού και εκεί διάβασε την ταμπέλα που σημάδεψε τη ζωή του αλλά και τη δική μας μουσική ζωή.

Έγραφε……

ΟΔΟΣ …. Ζ Η Ν Ω Ν Ο Σ.

 

 

Γρηγόρης Γαλάνης Ι Publicradio.gr